Φεύγεις…

Στεκόσουν δίπλα μου,
Αγνάντευες τη θάλασσα…
Τόσο κοντά μου
και ταυτόχρονα πιο μακριά από ποτέ…
άκουγα την ήρεμη ανάσα σου
έβλεπα τα μελαγχολικά σου χέρια
Το ένιωθα πως έφευγες
Δεν ήξερα τι σκεφτόσουν
ή αν σκεφτόσουν
Κοίταζες τον ουρανό και χανόσουν στο άπειρο
Και εγώ
Προσπαθούσα να μαντέψω τα χρώματά σου…
Δεν ήσουν ήχος
Δεν ήσουν εικόνα
Δεν ήσουν ούτε καν μια λέξη…
Ήσουν απλά ο κόσμος μου…
Στεκόσουν εκεί σαν πρωταπριλιάτικο ψέμα
Που με ανάγκαζες να βρω την αλήθεια του.
Χάζευες το γαλάζιο
Και έψαχνες, έψαχνες για Σοφίες και Ζωές στον ουρανό…
Αλήθεια, δεν πρόσεξες ποτέ το άτομο που τώρα σε ψάχνει σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία;