Κάθε βράδυ,
λίγο πρίν κοιμηθείς, έρχονται κάποια δευτερόλεπτα σχετικά απειροελάχιστα, ίσως να
συμπληρώνονται και λεπτά ή ώρες, που το μυαλό σου ταλαντεύεται κάπου ανάμεσα στο
απόλυτο κενό και την πραγματικότητα. Δεν θες να κλάψεις, ούτε να γελάσεις. Δεν
νιώθεις άγχος. Δεν νιώθεις τίποτα. Μόνο κάποιο άνετο μούδιασμα σε όλο σου το
σώμα. Αφήνεσαι να επιπλέεις στο άπειρο του χρόνου. Η καρδιά σου εναρμονίζεται
με τους χτύπους του ρολογιού. Bρίσκεσαι στην πιο ουδέτερη κατάσταση ύπαρξης από τότε που η παιδική σου
αθωότητα μεταμορφώθηκε σε (αυτό)συνείδηση. Είναι κάτι δευτερόλεπτα σχετικά απειροελάχιστα, ίσως να συμπληρώνονται και λεπτά ή ώρες, που όλα είναι εντάξει. Δεν
μοιάζουν. Είναι. Τώρα.
Είναι κάποια
δευτερόλεπτα σχετικά απειροελάχιστα, μπορεί να συμπληρώνονται και λεπτά ή ώρες που μπορείς στο
λευκό του ταβανιού να τοποθετήσεις τα πάντα στην πρώτη τους τάξη και την αταξία τους
δημιουργώντας τα πιο ψυχεδελικά σχήματα. Σκέφτεσαι ο,τι δεν έχεις κάνει, ο,τι
θα ήθελες να κάνεις, ο,τι θα έκανες αν τα πράγματα είχαν πάρει μια διαφορετική
τροπή. Σκέφτεσαι ότι οι άνθρωποί σου, ήταν απλά άνθρωποι –χαμένοι στις δικές
τους ανασφάλειες και φοβίες και δεν ήταν ποτέ «σου». Σκέφτεσαι πως η ζωή δεν
μοιάζει με έναν Αύγουστο με γεύση από καρπούζια, και ούτε με ένα μπουγέλο του
Ιούνη μετά το τέλος κάποιας σχολικής μέρας. Αλλά με έναν Οκτώβρη γεμάτο
ξεκινήματα και αλλαγές στις οποίες δυσκολεύεσαι να προσαρμοστείς. Αναλύεις.
Αμφιβάλλεις. Φοβάσαι. Δεν μπορείς να καταλάβεις.
Μα όταν
περνάνε αυτά τα απειροελάχιστα σχετικά δευτερόλεπτα, ίσως να συμπληρώνονται και λεπτά ή ώρες και χωρίς να το καταλάβεις θα έχει πλέον ξημερώσει μια καινούρια μέρα,
τραγουδάς ξανά το ρεφραίν του αγαπημένου σου τραγουδιού και χτίζεις και πάλι οικειότητες. Βλέπεις ότι έχεις
επιλογές. Πάντα είχες. Και τις ακολούθησες. Βλέπεις πως καμιά φορά δεν
χρειάζεται καλοκαιριάτικος ήλιος, μα αρκούν τα πρωτοβρόχια που σε πιάνουν αδιάβαστο
και ο υγρός άνεμος του Οκτώβρη που χτυπάει στο πρόσωπό σου. Βλέπεις ότι ακόμα και τα σύννεφα μέσα στο γκρίζο τους μεταμορφώνονται. Και αυτό είναι αρκετό για να μετουσιώσουν
τα πάντα γύρω σου σε αγάπη. Βλέπεις πως αν ξεκολλήσεις από το γνώριμο παρελθόν,
βρίσκεις μπροστά σου έναν άλλον ορίζοντα. Βλέπεις πως ο χρόνος κυλάει με τον
ίδιο πάντα ρυθμό και μόνο προς μία κατεύθυνση - από το παρελθόν προς το μέλλον.
Και εσύ προχωράς. Και ξεχνάς. Και ήδη κοντεύεις κάπου. Και ας νομίζεις ότι δεν έχεις φτάσει ούτε καν στα μισά. Και μην κλαις καρδιά μου που δεν μπορούν πλέον να σε
ακούσουν όλοι εκείνοι που έμειναν πίσω. Πώς να ισοβαθμίσεις την συμπατική απόσταση
που πλέον σας χωρίζει; Στην πρώτη δύσκολη στροφή θα βρεθεί άλλο χέρι να κρατήσεις.
