It’ s (always) a matter of time

Συνήθισα πλέον να έρχεσαι τα κυριακάτικα βράδια
Να μου δίνεις φευγαλέες ματιές,
Σιωπηλά χαμόγελα
και να αφήνεις αστερόσκονη στα μαλλιά μου. 
Συνήθισα να χαϊδεύεις με ψιθύρους τα δάχτυλά μου
Και ύστερα να αγναντεύεις από το νοτιοδυτικό παράθυρο
κάποιο μοναχικό συννεφάκι στο βραδινό ουρανό.
Συνήθισα να φεύγεις κάθε φορά λίγο πριν με γνωρίσεις…

Γιατί το ξέρω, όπως και ‘συ άλλωστε
Είμαστε μόνοι…
Αλλά όταν σε αφήνω να μου κρατάς  το χέρι
καθώς με αποχαιρετάς στο σκαλοπατάκι της εξώπορτας
νιώθω πως μαθαίνω να περπατώ ξανά.
Ξέρεις, κανείς δεν έμαθε να περπατά μόνος.