Μην με ρωτάς για τίποτα,
δεν θα ξέρω ν' απαντήσω.
Ψάχνουμε ωκεανούς και η θάλασσα είναι ανάμεσά μας
βαθιά, βαθιά και απρόσωπη
να χωρίζει την ζωή σε άσκοπα τεταρτημόρια,
να δημιουργεί αποστάσεις που υπολογίζονται με έννοιες του ανοίκειου.
Και βυθιζόμαστε όλο και περισσότερο
σε από-πλανητικές θωπείες.
Και η αγάπη;
Μην με ρωτήσεις,
Δεν θα ξέρω να απαντήσω…
Μοιάζει σαν ένα αέναο κρυφτό στα στενά της Αθήνας,
μ’ όλη την ασφάλεια της στιγμής
και τα απρόοπτα της τύχης.
Μην με ρωτάς,
Δεν θέλω να απαντήσω
Είναι αργά πια...
Δεν θα υπάρξουν άλλες βροχερές βόλτες κάτω από την πουά ομπρέλα,
μόνο ανιαρές βροχερές μέρες που θα μένεις να παρατηρείς από την ασφάλεια του σπιτιού σου.
Και ούτε άλλα χτυπήματα στην πόρτα τις πρώτες πρωινές ώρες,
μόνο πισώπλατα.
