Φεύγεις…

Στεκόσουν δίπλα μου,
Αγνάντευες τη θάλασσα…
Τόσο κοντά μου
και ταυτόχρονα πιο μακριά από ποτέ…
άκουγα την ήρεμη ανάσα σου
έβλεπα τα μελαγχολικά σου χέρια
Το ένιωθα πως έφευγες
Δεν ήξερα τι σκεφτόσουν
ή αν σκεφτόσουν
Κοίταζες τον ουρανό και χανόσουν στο άπειρο
Και εγώ
Προσπαθούσα να μαντέψω τα χρώματά σου…
Δεν ήσουν ήχος
Δεν ήσουν εικόνα
Δεν ήσουν ούτε καν μια λέξη…
Ήσουν απλά ο κόσμος μου…
Στεκόσουν εκεί σαν πρωταπριλιάτικο ψέμα
Που με ανάγκαζες να βρω την αλήθεια του.
Χάζευες το γαλάζιο
Και έψαχνες, έψαχνες για Σοφίες και Ζωές στον ουρανό…
Αλήθεια, δεν πρόσεξες ποτέ το άτομο που τώρα σε ψάχνει σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία;

Χορεύοντας…

Ουρανός, ουρανός
Σύρμα και ύστερα το άπειρο…
Φυλακισμένος σ’ αυτήν την γελοία παράσταση
Ψάχνεις για παράθυρα
Ψιθυρίζεις ήχους που περνούν απαρατήρητοι στο κενό.
Φθόγγους που χάνονται στη σιωπή…
Άδειες λέξεις που ποτέ δεν είναι ικανές
να μιλήσουν για το μηδέν σου…
Ερωτήσεις, και άλλες ερωτήσεις, και άλλες
Η ίδια απορία σου κλείνει χλευαστικά το μάτι
Είδες;
Πάλι δεν πήρες καμία απάντηση…
Πάλι θα προσπαθείς να φαντάζεσαι πελάγη στο γκρίζο τοίχος
Πάλι θα αναζητάς εκείνα τα μάτια…
Και αλήθεια,
δεν πρόσεξες τα χρώματα που ξεθωριάζουν;
Τις χορδές που είναι έτοιμες να σπάσουν;
Τις σκιές που σαν αγάλματα στήνονται γύρω σου;
Χορεύεις άτσαλα στον άνεμο που σε παίρνει μακριά μου
Ακροβατείς ξανά σ’ αυτό το σκοινί
Χτίζεις ανεμόσκαλες που γνωρίζεις ότι δεν θα ανέβεις…
Το ξέρω, δεν αντέχεις…
Και όμως συνεχίζεις να μου
λες καλημέρα με την ίδια άνεση…
Και όμως συνεχίζω να σου χαμογελώ το ίδιο χαζά
Χωρίς να μπορώ να πω….
Τ
Ι
Π
Ο
Τ
Α