Δεν ξέρω τι με ενοχλεί περισσότερο
Οι σταγόνες της βροχής που ψιθυρίζουν σαν τρελές πάλι στο μυαλό μου,
-ποτέ μου δεν φοβήθηκα τις λέξεις,
ο χτύπος του ρολογιού -παράξενο, πιο εκκωφαντικός απ'ότι συνήθως-
Εσύ, παρών με την απουσία σου.
Θέλω να πιάσω τον χρόνο
να τον γδάρω πάνω σε κάθε σπιθαμή του κορμιού μου
να τον τεμαχίσω σε άπειρα κομματάκια ώσπου να χαθεί
να γίνομαι λευκό χαρτί και να με μουτζουρώνεις απ'άκρη σ'άκρη.
Και ύστερα ξανά να σέρνομαι να κλείνω τις μαύρες τρύπες που ανοίγεις.
Και να στροβιλιζόμαστε σαν αιώνιοι ομόκεντροι κύκλοι.
Ένα πλάσμα εφήμερο, αδύναμο, καμωμένο από λάσπη και ονείρατα. Μα μέσα μου νογώ να στροβιλίζονται όλες οι δυνάμεις του σύμπαντος...
