This is not another love poem

Μικρές στιγμές, απειροελάχιστες,
Που χωράνε μέσα τους όλο τον κόσμο…
όπως τα βλέμματα που συναντάς σε άσκοπες βόλτες
ή όπως εκείνες τις λευκές περιοχές στην μισοτελειωμένη ζωγραφιά
που μείνανε να λαχταράνε κάποιο κομμάτι ουρανού.
Και κάθε άδεια κούπα καφέ,
Και κάθε στροφή στον καθρέφτη,
Και κάθε ξέχειλο τασάκι
σου υπενθυμίζει την έλλειψη
γιατί γυρεύοντας ανεμώνες κρυφτήκαμε απ’ την ζωή.
Μα εκείνη μπαίνει κάθε βράδυ στο σπίτι σαν κλέφτης
Παίρνει τα ξεχασμένα πράγματά σου απ' τις γωνίες
Βάφει ροζ τους λευκούς τοίχους
Βάζει τις ελπίδες σε φορμόλη
Και σε αφήνει ζωντανό…
Χαμένο στους υποθετικούς λόγους
να σκέφτεσαι πιθανότητες…

Και ‘συ;
Ποιες οι πιθανότητες να βρίσκεσαι κάπου εδώ έξω;
Ίσως αφηρημένος σε κάποιο στενό σκέφτεσαι κβαντικές μεταφυσικές
Ή σε κάποιο βρώμικο παγκάκι διαβάζεις Κέρουακ,
ή ίσως να ακροβατείς ξανά στην ευθεία που χωρίζει την θάλασσα από τον ουρανό
γράφοντας στίχους.

Περπατάμε παράλληλα
Καθώς μαθαίνω να ξεδιπλώνω σιγά σιγά την κλωστή σου.

Και αν τα λόγια μου αυτά χάνονται ξανά με το βραδυνό βοριαδάκι,
συγχώρεσέ με, φταίνε οι κοινές άσχημες συνήθειες.
Ίσως πάλι να φταίει απλά ο μουντός καιρός…

Αθήνα-Θεσσαλονίκη-Αθήνα

Σε 515 χλμ. επιστρέφω στην καθημερινότητά μου,
Και ‘συ στην δική σου…

...και όλα ξαναρχίζουν απ’ την αρχή…

σαν να μην υπήρξαμε ποτέ εδώ.