27/06/08

Πάντα έλεγες ότι η σοβαρότητα δεν μας ταιριάζει
Θυμάσαι;
Και να που τώρα στέκεσαι σιωπηλός απέναντί μου.
Μόνο μια λάμψη τρεμοπαίζει στα μάτια σου.
Μίλα μου…
Εγώ θα σε κοιτώ δήθεν αδιάφορα
και θα συμπληρώνω κάποια μισοτελειωμένη σου φράση…
Φθόγγους, λέξεις που δεν θα βγάζουν νόημα
αρκεί να βγαίνουν από το στόμα σου…
Μίλα μου…
Και εγώ θα αγγίζω δήθεν τυχαία
τα κουρασμένα σου, από τον καιρό δάχτυλα…
Πες μου για εκείνες τις ελπίδες που σε βαραίνουν,
για τα όνειρα που έστειλες σε κάποια εξορία
και τα βράδια επιστρέφουν για να στοιχειώσουν τους άσπρους τοίχους …
Όχι;
Δεν μπορείς;
Μα φυσικά, εφόσον
είμαστε καταδικασμένοι στον εγωισμό της μοναξιάς μας…
Μίλα μου…
Και ας φθινοπώριασε νωρίς ποτέ δεν είναι αργά…
…για να υπάρχεις…
…για να πονέσεις…
Η ύπαρξη επιβεβαιώνεται από τις ανεπάλληλες γρατσουνιές,
από όλα εκείνα που εξαφανίζονται,
όπως κάποιο πυροτέχνημα στον βραδινό ουρανό…
ή όπως εγώ.

Εντέλει,
δεν ήθελες εμένα, μα την απουσία μου…