Game over

Σιωπή.
Και κάποια ανυπόφορη μυρωδιά ναφθαλίνης
να αναδύεται από τους ξεθωριασμένους τοίχους.
Παλιές φωτογραφίες στοιβαγμένες,
Ένα, δύο
σκαλάκια που οδηγούν στο άπειρο.
Τρία, τέσσερα
Ξέχειλο παρελθόν που χλευάζει το άδειο παρόν,
Χάδια που δεν δόθηκαν
Λόγια που δεν ειπώθηκαν
Υποσχέσεις που εκτοξεύτηκαν στον ουρανό
Και άφησαν μια γεύση αστερόσκονης στο πρόσωπό σου
Μηδέν;
Στιγμές…
Στιγμές που πέφτουν πάνω μου σαν καρφιά
Δημιουργούν δρόμους
Δρόμους που περπάτησα.
Και μονοπάτια που δεν τόλμησα να διανύσω.
Τα πάντα άδεια…
Λευκό χαρτί

Τα αλλοτινά όνειρα σβήστηκαν με μια μουτζούρα

Και ‘συ;

Σταμάτα να έρχεσαι με το σκοτάδι.
Ν’ αφήνεις πίσω σου αποτσίγαρα,
τσαλακωμένα σεντόνια,
τυχαία αγγίγματα και μισοτελειωμένες κούπες καφέ.
Είναι τρομακτικό...

Κάποτε ήμασταν μαζί στο παιχνίδι.
Έχω καταλάβει ότι πλέον πορεύομαι μόνη μου…

και η άνοιξη είναι ακόμα μακρυά...