Σκοτεινές πινελιές θλίψης στα βλέμματα…
Και ο τρόμος της ματαιοδοξίας να χορεύει τριγύρω σου
Στο βάθος ο ήχος ενός πιάνου να ουρλιάζει
Περασμένα μεγαλεία…
Ενώ εσύ στέκεσαι μόνος στο γκρίζο πλήθος
Με αυτό το τόσο άθλιο, ψεύτικο χαμόγελο.
Αντέχεις;
Μα φυσικά, αυτό έμαθες να κάνεις.
Σε έχουν προετοιμάσει προ πολλού…
Και τι σημασία έχει που η κάθε μέρα σου δείχνει ότι η ζωή
είναι πάντα εκεί όπου δεν βρίσκεσαι;
Δεν σε κατηγορώ, δεν φταις.
Εσύ, απλά ονειρευόσουν…
Ονειρευόσουν ένα σύννεφο βάρκα για τ’ άγνωστο,
Βιολετί χαμόγελα και αγκαλιές με παπαρούνες.
Ονειρευόσουν ένα παράθυρο για να πετάξεις,
Ένα χέρι λευκό για να πιαστείς.
Ντυμένος με τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος
αποζητούσες μόνο μια λέξη
Σ’ αγαπώ…
Και έγιναν όλα ένα κακό όνειρο
μια γελοία παράσταση,
και εσύ σαν μαριονέτα καλείσαι να παίξεις το ρόλο σου.
Μέχρι πότε όμως όλα αυτά;
Πότε θα γλιτώσεις απ’ το θέατρο του παραλόγου;
Πότε; Πότε;
Αύριο, αύριο λες γιατί καμιά φυλακή δεν είναι παντοτινή.
Αύριο, αύριο λες και ψάχνεις τα μάτια που θα σε ταξιδέψουν.
Αύριο λοιπόν, γιατί ξέρεις ότι κανείς τελικά δεν είναι μόνος.
